Onlogische plek
Een waargebeurd verhaal over een dementie vriendelijk toilet, geschreven door Hijlkje Lootsma:
Laatst was ik bij een organisatie waar ik namens mijn bedrijf Dementierealist een gesprek zou hebben over dementie vriendelijke woonaanpassingen. Voordat we in overleg gingen, wilde ik nog even naar het toilet. Ik keek om me heen, maar ik zag geen wc-ruimte. In een kantoorgebouw zit het toilet vaak in de buurt van de ingang, maar ik zag niets wat hierop duidde. Dus vroeg ik waar het toilet was.
Wat schetste mijn verbazing? Ik had de toiletdeur al lang gezien, maar die zit in de keuken en daardoor had ik die niet herkend. Gevoelsmatig klopt het voor mij niet dat een toilet in de keuken zou zitten. Zelfs toen ik na mijn vraag de keuken inliep en bijna bij de toiletdeur was, had ik het gevoel dat ik het vast verkeerd had gehoord. Vlak voor ik de deur wilde openen, kreeg ik gelukkig een bevestiging dat het juist was, want ik zag het typische slot van een toiletdeur. Ik deed de deur open, maar kreeg opnieuw het gevoel dat het niet klopte. Dit was het herentoilet. Ik zag alleen een urinoir. Pas toen ik naar links keek, was ik gerustgesteld, want ik zag de toiletpot. Ik was dus echt in de goede ruimte!
Heen en weer geslingerd
Wat is hier nu gebeurd? Even analyseren. Tijdens mijn leven heb ik geleerd waar een toilet zich in een gebouw bevindt. Meestal zit het ergens voor of achter in een pand. Het toilet komt meestal uit op een gang of een hal. In dit geval klopte dat totaal niet met mijn verwachtingen. Het druiste zelfs volledig in tegen wat ik heb geleerd: een toilet zit NOOIT in de keuken. Op het moment dat ik naar het toilet werd verwezen, werd ik heel onzeker. De verbale boodschap wees me naar de keuken, maar mijn gevoel zei ‘nee, dat klopt niet’. Dus begon ik te twijfelen of ik het wel goed had gehoord. Misschien bedoelden ze iets anders of wellicht namen ze me in de maling?
Gelukkig kreeg ik bij de verbale boodschap een visuele ondersteuning, iets wat ik ook had geleerd; een wc-deur heeft altijd een typisch toiletslot. Toch voelde ik me nog steeds onzeker, want het klopte gewoon niet. Bij het openen van de deur zag ik eerst een urinoir, iets wat niet in damestoiletten zit. Mijn eerste reactie was daardoor dat ik toch niet goed zat. Daarna ging ik redeneren met mijn hogere hersenlagen: het is een klein bedrijf, dus ze hebben vast geen apart heren- en damestoilet. Toen ik naar links keek, werd deze gedachte bevestigd door het zien van de toiletpot.
Incontinent
Ik zal nooit meer vergeten dat het toilet bij dit bedrijf in de keuken zit. Maar als je dat soort dingen niet meer kunt onthouden, dan heb je elke keer weer moeite met vinden. Om iets te vinden, zet je dus je gevoel in en de manier waarop je hebt leren zoeken. Mensen die niet meer kunnen onthouden waar het toilet is, zullen in dit gebouw steeds weer op zoek gaan en teleurgesteld worden, want ze gaan het toilet niet op hun gevoel vinden. Bij mensen met dementie zie je regelmatig dat ze incontinent worden zodra ze in een verpleeghuis worden opgenomen. Wanneer mijn hulp wordt ingeroepen om een oplossing te vinden, zijn mijn eerste vragen dan ook altijd: ‘Waar zit het toilet? Is deze op het gevoel te vinden?’
Na mijn toiletavontuur heb ik met de mensen van het bedrijf een zeer constructief overleg gehad over woonoplossingen voor mensen met dementie, waarbij deze situatie van een dementie vriendelijk toilet, als een rode draad door ons gesprek liep.
Wil je meer weten over hoe je een toilet makkelijk vindbaar (en dus dementie vriendelijk) kunt maken, neem vrijblijvend contact op met Dementierealist.
