Onbegrepen gedrag bij dementie
Sommige verhalen blijven je bij, omdat ze zo mooi zijn door hun eenvoud. Hieronder een waargebeurd verhaal over eten en dementie:
Zo gaf ik een keer een workshop over het inrichten van de omgeving van mensen met dementie aan zorgverleners in het midden van het land. Voordat de workshop begon, kwam een van de deelnemers naar mij toe. Ik was eerder bij haar in het verpleeghuis geweest voor een observatie. De deelneemster vertelde me een verhaal over eten en dementie. Het ging over een meneer die tijdens de lunch niet wilde eten. Zij en haar collega’s hadden van alles geprobeerd; een uitnodigend gedekte tafel, zelf mee-eten en verschillende manieren waarop ze het eten presenteerden. Niets werkte, hij at niet.
Vrachtwagenchauffeur
Tijdens mijn eerdere bezoek aan de locatie had ik uitgebreid met de deelneemster gesproken. We hadden het gehad over het belang van het herkennen van iemands oude gewoontes en associaties daarmee. Oude gewoontes zitten vaak diep in het brein en blijven voor mensen met dementie lang bereikbaar. Ze gaf aan dat ze daar aan had moeten denken bij deze meneer. Ze had contact opgenomen met de familie om over het probleem te praten en te achterhalen of ze een manier kon vinden waarop ze deze bewoner zou kunnen helpen. Samen bespraken ze hoe hij lunchte in de verschillende fases van zijn leven. Zo ontdekte ze dat meneer in zijn werkende leven vrachtwagenchauffeur was geweest. In die periode at hij zijn lunch altijd achter het stuur op. Hij nam zijn eten mee in een broodtrommel. Voor deze meneer was de lunch dus helemaal geen sociaal gebeuren, in tegendeel, hij zat dan bijna altijd alleen in zijn vrachtwagen.
De familie bleek de broodtrommel nog te hebben en bracht deze naar het verpleeghuis. Vanaf dat moment presenteerden de verzorgers de lunch voor meneer in de broodtrommel en lieten hem alleen zitten. Het werkte en sindsdien eet hij zijn lunch weer heerlijk op. De broodtrommel en het alleen zitten, waren voor meneer de associaties met lunch en eten.
Waardevolle workshop
De broodtrommel is een prachtig voorbeeld van hoe eenvoudig een oplossing kan zijn. Het vraagt alleen wel wat van onze kennis en interesse voor de bewoner en van ons creatief denkvermogen.
Tijdens de workshop hebben we het verhaal van de broodtrommel ook met de andere cursisten gedeeld. Het was mooi om te zien hoe collega’s elkaar met dit soort verhalen verder kunnen helpen in hun zoektocht om het voor cliënten zo aangenaam mogelijk te maken. Workshops worden door het delen van dit soort ervaringen nog waardevoller dan ze in beginsel al zijn.
